Friday 25 December 2009

آزار و اذیت بهاییان و نقض حقوق شهروندی آنها


در ایران ، بهاییان از زمان پیدایش آیین نوظهورشان همواره تحت ستم و محرومیت بوده اند
بهاییان ایران در طول تاریخ دیانت بهایی همواره مورد آزار و اذیت بوده اند. در سالهای میانی قرن نوزدهم میلادی چیزی در حدود 20000 نفر از پیروان این آیین توسط اولیای امور و یا توده های جمعیتی که این جنبش نوزاد را بدعتی در اسلام می دانستند کشته شدند
در قرن بیستم میلادی تضییقات بصورت متناوب علیه بهاییان ایران هدایت می شد و دولت ایران عموما بهاییان را وجه المصال قربانی جریانات دیگر قرار میداد. ایذاء و اذیتها هر از چندگاهی شدت میگرفت: برای مثال در سال 1933 میلادی (1322 شمسی) مطبوعات بهایی متوقف شد، ازدواج بهایی به رسمیت شناخته نمیشد و بهاییان یا از مشاغل دولتی اخراج می شدند و یا تنزل درجه پیدا می کردند. در سال 1955 (معادل با 1344 شمسی) دولت وقت با کلنگ به تخریب حظیره القدس طهران (مرکز ملی بهاییان) مبادرت نمود
بهاییان این الگوی آزار و اذیت را به عنوان ظهورسوء تفاهم و وحشتی میدانند که همواره مقارن با پیدایش دیانتی جدید در یک زمینه مذهبی ارتدکسی و متعصب بوجود می آید. این الگو در طول تاریخ بارها تکرار شده است. به واقع، کلیه ادیان بزرگ جهانی در ابتدای تاریخ ظهورشان با تضییقات شدیدی مواجه شدند
    • خانه حضرت باب در شیراز ، یکی از مقدس ترین اماکن مقدسه دیانت بهایی، در سال 1979 میلادی ( 1358… »
    با استقرار جمهوری اسلامی در ایران در سال 1979 میلادی (1357 شمسی) تضییقات شکل تازه ای به خود گرفت و به یکی از سیاستهای رسمی دولت بدل شد و در طرق سیستماتیک دنبال گردید. از آن زمان، بیش از 200 بهایی یا به دار آویخته شدند و یا کشته شدند و صدها نفر به زندان افتادند و ده ها هزار نفر از شغل و حرفه و حقوق بازنشستگی و موقعیتهای تحصیلی محروم شدند. تشکیلات اداری بهایی باید معلق میگردید. اماکن مقدس، زیارتگاههاو قبرستانها مصادره تخریب یا ویران شدند.
    بهاییان همچنان در معرض دستگیریهای مبتنی بر ظن و گمان و بازداشتهای حساب شده ای هستند تا شاید بذر رعب و وحشت در قلوب جامعه بهایی کاشته شود. گاهی اوقات محبوسین را در زندان انفرادی و بدون هیچگونه ارتباطی با خارج و در مکانهای نامعلوم نگهداری میکنند در شرایطی که خانواده هایشان نا امیدانه به دنبال ایشان همه جا را جستجو میکنند. تجسس منازل بهاییان، ضبط اسناد و مدارک، کتابها، رایانه ها، دستگاههای فتوکپی و دیگر اموال برای مامورین دولتی اصلا امری غیر معمول نیست
    دولت اقدامات سیستماتیکی را به مرحله اجرا گذاشته است که جامعه بهایی را هم از نظر اقتصادی و هم از نظر اجتماعی در تنگنا قرار دهد. در سال 1993 میلادی (1372 شمسی) یک یادداشت محرمانه ی دولتی افشا گردید که به یک سیاست هدایت شده در خصوص «مسئلۀ بهایی» اشاره می کرد. این سند که متن اولیه آن توسط رئیس شورای انقلاب فرهنگی تهیه شده و به امضای علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران رسیده بود، عنوان میکرد که از «توسعه و پیشرفت» جامعه بهایی «باید ممانعت بعمل آید».
    یک مثال از این مقابله، ممانعت بهاییان از ورود به دانشگاهها و مراکز آموزش عالی است. این ممانعت از سال 1979 میلادی (1358 شمسی) آغاز گردید و علیرغم اینکه دولت در سالهای اخیر وانمود میکند که دربهای دانشگاه ها را به روی دانشجویان بهایی گشوده است ولی واقعیت اینست که تقریبا همه دانشجویان از تحصیل منع شده اند و معدود دانشجویانی هم که موفق به ثبت نام شده اند، به محض آشکار شدن دیانتشان، از دانشگاه اخراج میشوند. دامنه آزار و اذیت حتی به کودکان مدرسه ای نیز رسیده است. کودکانی که توسط معلمان و روحانیون مورد فحش و ناسزا و بهتان قرار گرفته و بارها و بارها به منظور تغییر دیانتشان تحت فشار گذاشته می شوند.
    جامعه 300000 نفری بهاییان ایران بزرگترین اقلیت دینی این کشور را تشکیل میدهد. بهاییان صرفا بخاطر نفرت مذهبی مورد ظلم و ستم واقع میشوند. بنیادگرایان اسلامی در ایران و دیگر ممالک، از دیرباز دیانت بهایی را تهدیدی برای اسلام می بینند و بهاییان را بدعت گذار و مرتد میدانند. جایگاه در حال رشد دیانت بهایی در زمینه حقوق زنان، تحری مستقلانه حقیقت و خصوصا بحث آموزش و پرودش، برای روحانیون مسلمان اسباب دردسر شده است.
    اعتراضات و شکایات بین المللی علیه آزار و اذیت بهاییان ایران گسترده شده است. هزاران مقاله در روزنامه ها و برنامه های رادیویی و تلویزیونی در جای جای دنیا ظاهر شدند و دولتها و سازمانهای برجسته بین المللی آزار و اذیت بهاییان در ایران را محکوم کرده اند و یا نگرانی خود را از بابت بهاییان ایران اظهار کرده اند. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه های متعددی را علیه وضعیت حقوق بشر در ایران به تصویب رسانده اند که بهاییان در همه این قطعنامه ها بصورت ویژه ذکر شده اند.
    هنوز فشار بر بهاییان ایران در حال افزایش است. در سال 2008 میلادی (1387 شمسی) هر هفت عضو جمع خاص ملی که به احتیاجات جامعه بهاییان ایران می پرداختند، جمع آوری و در زندان بد نام تهران، اوین، زندانی شدند. در سه ماهه اول سال 2009 میلادی (1388 شمسی) دستگیریها و بازجوییها رو به افزایش بود، فشار اقتصادی کماکان شدت میگرفت و رفتارهای ایذایی، منجمله آزار دانش آموزان بدون اندک کاهشی در شهرها و روستاها در سراسر کشور ادامه داشت